Dyt Betül İslamoğlu Bozkurt

Yemek yerken mutlu olan bir insandım. Biri sen kilolusun dediği zaman çok moralim bozuluyordu. Sanki onlara masraf çıkartıyorum, yükmüşüm gibi hissediyordum.
Ben uçurumun kenarındayım ve buradan dönmem gerekiyor, bunun farkındayım. Bir tek benim değil çevremin bile zoruna gidiyor kilolu olmam. Yürürken çabuk yorulur, erken acıkır, belli bir mesafe yürürsem nefes nefese kalırdım. Hayatım elimden kayıp gidiyordu artık. Kendim için bir şeyler yapmaya karar verdim, yürüyüşlere başladım. Betül hanım diye bir diyetisyenin varlığından haberdar oldum. Bu hayatın bana verdiği bir hediyeydi bunu çok sonraları anladım.
Çünkü Betül hanım benim hayatıma dokundu bu dokunuş zamanla kendimi bulmamı ve çevrem tarafından değer görmemi sağladı. Daha dik kendinden emin yürümeye başladım. Kendime verdiğim değer, zaman ayırmam, çevremdeki insanlara enjekte edilmişcesine bana geri döndü. Kendime verdiğim değerin mislinin yansımaları oldu, evlatlarım ve hayat arkadaşım beni derinden etkileyecek tepkilerle karşımdalardı. Evlatlarım bana iltifatlar ediyor eski halim ile yeni halim arasında kıyaslamalar da bulunuyorlardı.
Eşim bu başarımdan sonra herhangi bir olay karşısında çocuklarımıza örnek olarak beni gösteriyor.
"Anneniz istedi başardı "diyor. Azmim karşısında bana saygı duymaya başlamıştı.Eşim eskiden gittiğimiz yerlerde beraber görünmek istemezken şimdilerde "beraber gidelim,tek gitme" gibi teklifler hep ondan geliyor. Sanırım eşim beni kıskanıyor :)